یکی از رویدادهای تازه ای که در پنجمین دوره ی انتخابات شوراهای شهری و روستایی که به شکلی باورنکردنی  در سطح چندین شهر مهم روی داد انتخاب اعضای شورا به صورت لیست حزبی بود. تجربه ای که به مثابه ی یک هندوانه ی سر بسته چند و چون نتایج آن نامعلوم و همراه با پیش داوری غیر تجربی است. طی چند دوره ای که از آغاز فعالیت شوراها در عرصه ی مدیریت فضای شهری و مسائل روستایی می گذرد برای نخستین بار است در این سطح و با این حجم از توجه، شورای شهر عرصه ی کشمکش جریانات سیاسی شده است. به نظر می رسد جریان سیاسی اصلاح طلبی تمایل داشت تجربه ی انتخابات نمایندگی مجلس در دور دهم را تکرار کند. و برنامه های های خود را از طریق افرادی که نزدیکی فکری با گفتمان اصلاح طلبی دارند در مراکز مهم مدیریتی  و البته به صورت لیست های چند نفره پیش ببرد. در مقابل اما ذکر این نکته نباید فراموش شود که جناح ها و جریانات سیاسی دیگر مانند اصولگرایان توجه و توان خود را بر روی انتخابات ریاست جمهوری متمرکز کردند و لذا لیست های به اصطلاح امید در شهرهای بزرگ رقیب سرسختی نداشتند. به جز تفکر نهادینه نشده ی تحزب در میان شهروندان با هدف سپردن کرسی پارلمان محلی به نمایندگان احزاب.

اگرچه که صحنه ی سیاست عرصه ی آزمون و خطا نیست اما واقعیت این است مردم و شهروندان برخی کلانشهرها مانند تهران برای نخستین بار با انتخاب لیست امید وارد یک مرحله آزمون سختی که مشابه و تجربه ی قبلی نداشته است شده اند. در این میان برخی کارشناسان با تطبیق سازی جریان دور قبل شورای شهر تهران و فراکسیون امید در ابتدای دوره ی  دهم  نمایندگان مجلس… سعی کردند آینده ی تحزب گرایی در مدیریت شورای شهر را با شبیه سازی این قبیل حوادث  نافرجام و فاقد کارامدی لازم ترسیم کنند. با این حال به نظر می رسد فارق از هرگونه نگاه جانب دارانه  شاید بتوان با تبیین دلایل، مستندات و واقعیت های موجود نقاط ضعف و قوت این جریان را بررسی کرد.

تحزب گرایی مانع از نگاه قومی:  این که در کشور ما همواره میزان مشارکت سیاسی در امر انتخابات بیش از ۵۰ درصد بوده است موضوع روشنی است. یکی از عمده دلایل افزایش میزان مشارکت شور و نشاط و تنور داغ رقابت هاست به ویژه در انتخابات محلی مانند نمایندگی مجلس و شوراهای شهر و روستا که فرهنگ سیاسی مسلط بر کنش سیاسی از رهگذر طایفه گرایی و قبیله محوری تفسیر می شود. در حالی که کارشناسان همواره یکی از آفت های ناکارمدی و عدم موفقیت دوره های مدیریت شورای شهر را نگرش قومی و خویشاوندی بر انتخاب افراد غیر متخصص گوش زد کرده اند. لذا به نظر می رسد انتخاب افراد به شکل لیست معرف حزب، مانع از انتخاب و تصمیم مبتنی بر نگاه قوم مدارانه می شود. و از ورود افراد فاقد شایستگی و تخصص به حوزه ی مدیریت شهر جلوگیری می کند.

ادامه دارد…

کلمات کلیدی: انتخابات، شورای شهر, تحزب گرایی,قوم گرایانه, فرهنگ سیاسی, لیست امید, فراکسیون امید

تحریریه اثرآنلاین