یک مشکل که شوراها از بدو تاسیس دست به گریبان آن بوده است بحث طایفه گری است. در حالی که قرار برآن بود که شورا محل حضور معتمدین و متخصصین شهر باشد تا با نظرات کارشناسی و ریز نگری و تعهد به مردم نسبت به ساختن شهر اقدام کنند،به محلی تبدیل شده است که عده ای سعی دارند با نداشتن تخصص و حتی تعهد و فقط با حمایت قوم و قبیله خود به آن راه یابند.

خطراتی که این موضوع روح شورا را از وظایف ذاتی خود دور کرده است آن است که اولا افرادی که تخصص لازم ندارند نمی توانند نسبت به کارشناسی مسائل یا حتی استفاده از نظرات کارشناسان خبره اهتمام داشته باشند و نتیجه آن می شود که یا طرحی اجرا نمی شود و یا اگرهم اجرا شود از شرایط کارشناسی لازم برخوردار نیست.برای مثال پروژه زیر گذر مهرویلا در حالی که عنوان ابر پروژه را برای خود یدک می کشد دارای اشکالات ترافیکی متعددی است.

دوما افرادی که نه بر اساس تخصص و تعهد که براساس انتخاب توسط قوم و قبیله به شورای شهر( نه شورای قبیله) راه یافته اند قطع به یقین نمی توانند نمایندگی کل مردم شهر را به عهده باشند و مجبور خواهند بود به دنبال دغدغه های قومیتی خود باشند،حال فرض کنید اگر در یک شورا هرکس این گونه باشد وضع شهر چه می شود(احسنت!همین می شود که هست…)

علیرضا عبادالهی